Με τον άντρα μου είμαστε μαζί 6 χρόνια, τα 3 τελευταία παντρεμένοι. Η σχέση μας βγαλμένη από παραμύθι. Εγώ 21 τότε και αυτός 30. Όλα ονειρικά, όλα ιδανικά. Γέλιο, χαρές, υποστήριξη και πολλή αγάπη.
Δυο χρόνια μετά έρχεται αναπάντεχα η εγκυμοσύνη! Η ευτυχία μας στο κόκκινο. Φτιάχνουμε το σπίτι μας. Περνάω 9 μήνες παραμυθένιους, γεννιέται το κοριτσάκι μας. Όλα τόσο υπέροχα που μας ζήλευαν για όσα είχαμε. Όταν η κορούλα μας έγινε 11 μηνών, μαθαίνουν για τη δεύτερη εγκυμοσύνη. Ο κόσμος μου γυρνάει ανάποδα. Όλα ήταν δρομολογημένα, η μπέμπα είχε ξεπεταχτεί, εγώ είχα γυρίσει στη δουλειά μου, τα οικονομικά μας είχαν μπει σε ρυθμό και η αγάπη μας στο τέρμα ψηλά. Και τώρα; Τι φοβήθηκα; Ένιωσα τύψεις πως το νέο μωρό θα έπαιρνε την προσοχή και την αγάπη μου από το πρώτο μου παιδί. Δεν ήξερα ότι όσα παιδιά και αν έχεις, τα αγαπάς το ίδιο… Ο άντρας μου βράχος πλάι μου, όμως κάτι είχα και δεν ήξερα τι…
Γεννιέται και η δεύτερη μπέμπα μου. Εγώ στον ανεξήγητο βυθό μου. Μισούσα τον εαυτό μου, τον άντρα μου, τους πάντες. Το κλάμα τους αβάσταχτο στα αυτιά μου και η μάχη του άντρα μου να μας στηρίξει με έπνιγε. 4 μήνες μετά άρχισα να είμαι ξανά μητέρα για τα παιδιά μου. Σύζυγός όμως δεν άντεχα πια. Ώρες συζητήσεων, υστεριών, δακρύων. Νεύρα και κυκλοθυμικά ξεσπάσματα. Και ο άντρας μου λύγισε. Και από στήριγμα και βράχος αποστασιοποιήθηκε στον δικό του κόσμο.
Το γυαλί ράγισε;
Πώς γίνεται η τόση αγάπη, η τόση ευτυχία, το παραμύθι μας να έχουν τελειώσει;
2 χρόνια μετά είμαστε πλέον γονείς στην ίδια στέγη. Τον κοιτάζω και αναρωτιέμαι: μπορούμε να ξαναερωτευτούμε ή όχι; Μπορεί μια επιλόχεια κατάθλιψη να καταστρέψει την οικογένειά μας; Πώς μπορώ να ξαναβρώ τον χαμένο μου εαυτό; Να κερδίσω πίσω τη ζωή που μου στέρησαν μερικές ανακατεμένες ορμόνες;
blog eimaimama
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου